ELBRUS

Elbrus (ros. Эльбрус, kabardyjskie Ιуэщхьэмахуэ (Oszhomaho), bałkarskie Mingi-tau) – najwyższy szczyt Rosji i masywu górskiego Kaukazu położony w zachodniej części głównego łañcucha na terenie Kabardo-Bałkarii.

Zachodni (wyższy) – 5642 m n.p.m. Wschodni – 5621 m n.p.m. Geologicznie, nie należy do pasma Kaukazu, lecz jest wygasłym wulkanem zbudowanym z law andezytowych, prawie w całości pokrytym lodowcami o powierzchni około 138 km² i wiecznym śniegiem (od wys. 3700-4000 m). Z tego względu jest o ok. półtora kilometra wyższy od najwyższych otaczających go szczytów. Leży na północ od głównego pasma Kaukazu.

W 1829 r. zdobyto szczyt Wschodni, a w 1874 – szczyt Zachodni. W 1956 r. Jerzy "Druciarz" Rudnicki jako pierwszy Polak wchodzi na Elbrus. Góra przyciąga zarówno alpinistów, jak i narciarzy (do wysokości 3800 m można wjechać kolejką linową).

Nazwa "Elbrus" pochodzi prawdopodobnie z języka perskiego. Kabardyńskie słowo Ιуэщхьэмахуэ (fonetycznie "łaszcha machła") oznacza "góra światła", a bałkarskie "Mingi-Tau" - "górę tysiąca gór".

Istnieje kilka przyjętych granic między Azją a Europą na odcinku między Morzem Czarnym i Morzem Kaspijskim. Jedna z nich zakłada, że granica biegnie szczytami Kaukazu - wówczas Elbrus należałoby traktować jako najwyższy europejski szczyt.